Garipler gibi, dolanıp duruyorum.
Bulamıyorum yolumu çaresizim,
Başımı dağlara, taşlara vurdum.
Duyuramıyorum sesimi,yoruldum anne.

Baba dedim toprak ses verdi,
Yar deyince yıllarca gerdi,
Evlat olur belki dedim,
O da unuttu gitti, çözülmedi bir türlü bilmeceyi,
Dosta umut bağladım,yalnızlıktan sıkılınca,
Düşman oldu sebepsiz merhametsizce,
Yoruldum anne.

Sırtımdan vuran vurana,
Rast gelmeyecek galiba candan hatır sorana,
Ne garip fani dünyanın çıkmaz sokaklarında,
Islık çalarak geziyorum korkudan,
Evin yolunu bulana kadar.
Bir yudum sevgi birazcık şefkat yetecekti belkide ama,
Onuda çok gördüler,cam kırıklarıyla sızladı gözlerim,
Heybemi doldurdum dertlerimle,
Yine sana geldim.
Kabul et anne,yüreğine sığındım,
Bağrına bas doğurduğun günlerde ki gibi,
Adım atamıyorum yoruldum anne.

Yıldız Özcan