Buz kesildi işte kalbimde
Hüznüm büyük bir acı veriyor şimdiden
Sözde kopar insan lakin kalpten kopmuyor işte
Büyük bir acıyı sürüklüyor fırtına kalbime
Birşeyler ortaktı bundan eminim
Birleşikti kalbimiz çoğu sözümüz bile birdi
Sancı büyük acı kıvrandırıyor bedenimi şimdi
Kalbim sensizliği seçsede yaşarken şimdi yokluğunla ölmekte
Ne kazandım bilmiyorum bu savaştan
Kaybettiklerim, ama biliyorum ki apaçık ortada
Ölümün bile sessiz gelişlerini seyrediyorum şimdi
Bir fısıltı duyuyorum içinde sensizlik olan
O fısıltı o sessizlik şimdi öldürüyor beni
Bilirim kalbinden çoktan çıktım ben
Bilirim geri dönüş imkansızdır yeniden
Bilirim kalp kanarken gülemez yeniden
Bilsemde gururumla ölmekte gururumla dönmemekteyim bu aşka ben
Yaşanmamışlığa bir ağıt yakıyor kalbim şimdi
Oysaki en güzel günler seninle düşlenebilirdi
Hastalıklı kalbimde en zoruda severken git demekti
Ayrılık ağlarını çoktan örmüş ben ise tuzağında esirim şimdi
Ben ise uzağında bu sevdaya esirim şimdi

Her an kalbimden kopan fırtınalarım kaldı şimdi
Depremlerin sarssada sevginin büyüklüğü yaşatıyor beni
Gözlerim doluyor boğazım düğümleniyor sanki
Ben bu ayrılığın bedelini hergün ödüyorum şimdi
Ölmek kurtuluştur lakin bilirim öldürmez tanrı beni
Sensizlikle sınayacak ya irademi ölçüyor sanki
Dilediği kadar ölçsün ben yeterince güçlü değilimki
İmkansıza çoktan verdim ipimi celladım sensizlik oldu şimdi
Ben bu sevdayı ellerimle gömdüm artık yaşasada bir ölü şimdi


Şiir-Edibe Toğaç