Sefilim ben
Biçareyim
Mecnunum ben
Divaneyim
Yüzmeyi de bilmiyorum
Zavallı ben

Ne derinliklerinde kulaç atabildim
Bu hayatın
Ne de sığlarında yürümeyi
Becerebildim
Çekiliyorum
Kendi
İç sularıma
Yüz verdiğim tüm ah’larımdan
Şımarttığım acılarımdan
Misafir olduğum günahkar gözlerden
Çekiliyorum

Benim yüreğim kan çanağı
Acılarım açık yara
Ne işim var benim
Sahte dünya nimetlerinde
Beni hüznüm sarmış hoş etmiş
Dersimi almışta
Ezbere geçmişim

Ben biçare
Ben Sefil

Değişmeyen mevsimlerimin
Tek mahsulü olan
Ayrık otu ben
Girdiğim tüm gönüllerde yer etmişimde
Hayatın kenarına öylece ilişik kalmışım
Avaz avaz yazarım da şiirlerimi
İçimden okurum tüm bestelenmemiş şarkılarımı
Çizerdim görmediğim sevdaların resmini tuvalime
Çıkmayan yollarda aradım sonumu hep
Kurduğum hayallerden
Hiç sağ çıktığım görülmemiştir
Sürekli asarım şiir’lerimi darağacına
Öylece izlerim ilmekteki
Boğum boğum ölümlerini
İçimde
Özgürlüğü elinden alınmış yaralı bir kuş var
Aslında birde kafesi açılmış vahşi bir kaplan
İşte ben tam bir doğal felaketim
Sürekli ağıtlar yakan duygularım ve bedenim
Büyük sarsıntının ön habercisi gibi
Artçı sallantılardaki aklımın ipleri koptu kopacak
Darmadağınık dilime susturucu takmış gibiyim
Gözlerim ise gözyaşlarımı kurşuna dizmiş
Mutlulukları uzaktan çok uzaktan izledimde
Seni hep içime attım HAYAT
Heyhat var git üstümden hayat
Sefil olan ben
Sende bir uçtan bir uca kurumuşum
Ne mahsul alınır benden,ne de öşür