Biz sanki fırtınaya kapılmış bir tekneden iki ayrı adaya düştük.
Ya da nasıl söylemeli, aynı anda tek yürek kayan iki yıldızdık.

Özgürce geçirdim bugünü,
Dün de öğleydi
Ve yarın da öyle olacak.
Değil mi ki şiirlerimi sana yazıyorum.
Bilirim zaman gelir onların birini okursun.
Nasıl bir özgürlükse bu? Belki de okumanı istiyorum.
Yüreğimi açmışım bir kere, durdurmak çok zor.
Ne söylesem boş!

Farkında olmadan geçmişteki her anı ebedileştirmişim.
Özü şefkat ve sevgi olan varlığım hayatın acımasızlığında boğulurken,
Belli ki yüreğimden hiç gitmemişsin sen.

Biliyor musun? Bütün hüzünleri affettim.
Gecelerle dargın değilim artık.
İlk zamanlar gece şehir uyuduğunda ben hep uyanık kaldım.
Ama şimdi rüyalarda çok yorulsam da,
Başımı yastığa koyar koymaz uyuyorum.
Ne kadar zor!
Mutsuz bir yaşam da, insanlara mutlu gibi görünmek.
Ne kadar zor, yaşarken ölmek...

Ve loş ışıkta
Şimdi karşımdasın.
Her zamanki yerinde asık suratınla oturuyorsun.
Önce gülümsüyorum sana.
Sonra inanamıyorum burada olduğuna.
Gözlerimi ovuşturuyorum,
Yoksun.

Pencereyi açıp bakıyorum.
Yavaşça terk ediyorsun bahçeyi.
Sokak kapkara.
Ama yıldızları yakmışlar yine bu gece de.
Mehtap mı var ne, bu mevsimde?
Yoksa rüya mı yine?
Tütün dumanını özledim,
Yok, hayır merak etme bir zamanlar üzerimde söndürülen,
O lanet şeyi içmeyeceğim.
Birazdan başımı yastığa koyup,
Koyar koymaz uyuyacağım.
Seni düşünmek mi? Asla...

Şiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN