On sekiz evlat, kardeş, dede ve baba,
Bir avuç kara kömür için girdiler ocağa.

Hepsinin derdi helalinden bir lokma ekmek,
Memleketlerini sorarsan, Karaman Ermenek

Helalleşip inmişlerdi ocağa geride bırakıp sevdiklerini,
Öğle vakti, yerlerken rızıkları son yemeklerini.

Soğuk bir su çağladı üzerlerine zifiri karanlıktan,
Öyle bir su ki, sanki öç alıyor insanlıktan.

Çağladı, acımasız, aktı canların üstüne kapkara,
Sevdiklerinin gönlünde açtı kapanmaz bir yara.

Önce Soma idi adı şimdi kapkara Karaman,
Kurtar, bağışla onları sevdiklerine ey sevgili Rahman

Yine kara haber çöktü, bahtı kara yurdumun üstüne
Cumhuriyet çelenklerini koyarken riyaset Atamın büstüne.

Feryat figan içinde eş, yavru, kardeş, ana, baba, bacı,
Bir umut beklerler, Rabbim kimseye vermesin böyle bir acı,

Ey Ermenek, ey Karaman daha da kararırsın kara kömürden
Eğer ayırırsan on sekiz canı, yaşanacak koskoca bir ömürden

Rabbim! Yardım et, bağışla onları sevdiklerine,
Dönsünler sağ salim sıcacık yuvalarına, evlerine.

Metni
29.10.2014