Vefa unutuldu isimsiz masallarda 
İhanetin gölgesinde serinledi, inanmış görünüp yalanlara. 
Vefa bir efsane har, heder olmuş yıllarına 
Kemal i yaşından pişmanlık akar, kuytu yarınlarına.. 
… 
Bu efsuna kapılma, derinlerinde kaybolsa da yalnızlığın 
Yürek hilale bürünmüş kayıp yakamozları biz aşkın 
Dün küskün ve allar giyinmiş seni kuşanan bir yarın 
Ve öbür yarın tüm göçebe kırılganlıklarıyla ben yanın... 
… 
Gece tenli köprüler kurulmuş soluklarıma 
Geçit vermez soluma, ışık sunmaz şafağına 
Ben o köprülerden geçmeye çalışırken kazara 
Düşlerimi düşürdüm uçurum gibi yarınlara...
… 
Sere serpe uzanmıştın düş sarısı yalnızlığına 
Mavi esaretin çabuk bitti, battın dağlarımda 
Ardımdan serperek gün kızılını gök yüzüme 
Işık ışık hançer olup gömüldün huzursuzluğuma.. 
… 
Gökyüzü umursamadan ikiye ayırdı bizi 
Sen görkemli gündüz, ben çelimsiz gece 
Gün batımı, koğuşları soğuk dar bir hapishane 
Kavuşmalarımız sıkıştı şafağın dar vakitlerine... 
… 
Mağduriyetimin musebbibi bu katil karanlıklar. 
Yetişin heyhat yüreğimde cinayet işleniyor. 
Başıbozuk kelimelerin isyan çığırtkanlıkları, 
Uzlaşıp hüzünlerle gözlerimi deliyor…