en arsız şey nedir derseniz hayatta
alışkanlıklardır derim ben
bir gelirler bir daha gitmek bilmezler
bir çoğu davet bile beklemeden
heyecan verir
renk katarlar sanırsınız ruhunuza
sızarlar benliğinize ardı sıra
tutkunu olursunuz farkında olmaksızın

şiirler mesela…
ne çok şey söyler
neler anlatırlar her bir dilden
tuvaldeki renklerden
biriken anılardan
çağlarlar gürül gürül duygu çağlayanlardan

yetişemezsiniz onların bilgiçliğine
bilgeliklerine

ve,
itirafların/ithafların hangisi doğru
hangisi hayal
ya da şiir…
çözemezsiniz ne kadar uğraşsanız da

aralarında aynı dili konuşurlar bazen de
beni ne hale getirdin görüyor musun. Artık şiir yazamıyorum
derler sevgiliye sitemlerinde…

oysa,

neler görmüş
neler yaşamış
bir hamlede geçmişlerdir feleğin ateşli çemberinden
onlar…

oysa,

ne közler düşmüş
ne amansız fırtınalara yakalanmış
nasıl yanmış nasıl yakmışlardır
o yürekler...


oysa şimdi,

renkler solmuş
sözler tükenmiş
kalpler çarpmayı
ruhlar manayı
unutmuş
ne yazık
kalemin susmasının vaktidir artık…