..O an sarılır kalpte var olan sevdasına
..Umuttur yarınlarına doğacak güneş,
..Kalbi kırık olsa da sevdiğine,
..Gönülden silinmiyor sevilen,
..Yüreği yaralayan sevdiği olsa da...

Değerli üstad,sevda bu işte bazen gönül kırılır sevdiğine ama sevdası tüter gönüle derinden derinden;acı sözleri saplansa da yüreğe...Başlangıçta kişiyi tüm dünyayla bütünleştiren, hayatı anlamlı ve yaşanabilir kılan şeydir... Sonrasında insanı hareketsiz hale getirir zira o eski yoğunluğunu korusa bile aynı şekilde karşılık bulamaz üstad, zira insan sevdaya düştü mü sevdalandığına değil en çok içindeki sevdaya tutunur, ötekini değil asıl içindekini kaybetmek istemez, çünkü böyle bir hissiyata içinde bir daha nasıl ulaşacağını bilemez....

Ve sevdanın sonu ziyandır çünkü sahip olan kişiyi ötekilerden çok daha farklı bir yere taşır, farklı bir şeye dönüştürür ve bu dışarıdan bile rahatlıkla görülebilir bir şeydir... Neticede sevda sahibi milletin ahından bir türlü o halde kalamaz negatif telekinetik, bilmemnetik biyoelektrik enerjileri falan derken onun bu hali ötekiler tarafından bozulur ve ötekiler onu normalleştirirler.... Her ne olursa olsun,yürek sevmeye affetmeye, yeniden meyleder...Sevda benim bildiğim en yüce değerdir,çaresiz aşklar da yürek harı bitmez hiç...Yüreğinize emeğinize sağlık... selam ve saygılarımla,huzur için de kalın...