Üzerime akan yorgunluk var
bu gün yine
küçüldü ellerim yüzüme sürüşümle
ıslak bir öpüşle
günaydın diyen yoktu yine

dağlanıyor yüreğim günün güneşiyle
bastığım kaldırımlar aydınlık
yinede göremiyorum seni

kaç zaman oldu
şehirlerden kaçtığım
rujlu dudakların kan tüküren yüreklerinden öptüğüm
öldüğüm
doğduğum
ve yeniden öldüğüm

sayamıyorum artık takvimlerin yapraklarını
üzerime yığılıyor günler
aylar, yıllar
silkelenip koşuyorum şehri terk

beyaz bir güvercin yakalıyorum
dikenli tellere takılmış
kanadı kırık
dudağı bükük

ezbere bildiklerimi okuyorum
ki;
dualar kayıp
yalnız ismin dökülüyor dilimden
kuruyup giden kimseliğim yine kimsesiz

oysa bir gülümseme istemiştim
tıpkı senin ki gibi
içten
olmadı
yine geceler zindan
yine geceler sabaha gebe

bırakıp gidiyorum şiirlerden şehirlere
şehirlerden şiirlere
bırakamıyorum işte
bırakamıyorum kendimi
yüreğimden başka bir şehre

sönüyor bütün şehirlerin ışıkları
uzaktan göründükçe
kılavuzum yine yok
hep bildiğin ben
yalnız ben

içime dökülüyor her yılın her gününde
ayrılığın bin bir ayrı tohumu
kopan fırtınaların ardından yağıyor hep yağmur
güneşsiz yüreğimi çatlatıp büyüyor
güneş sevmiyor bu ayrılık
filizlenip koca bir orman oluyor
kuşların ötmediği
börtü böceğin yaşamadığı
kelebeklerin bir günlükte olsa uçmadığı
çakallar uluyor yine
yüreğimden ısırmış mevsim
kopup giden parçalarım savruluyor
uçurumlarımdan
yinede bir umut diyip açıyorum gözlerimi
güç bela

güneş ne zaman doğacak anne