Yüzüm her mevsimi sonbahar yaşadı

Gözlerim hep kıskandı bulutları

Hıçkıra hıçkıra gürlemedi dökerken damlaları

Işıldamadı ve toprağa teslim edemedi acıları

Sustuğunda hiç çehresine güneş doğmadı

Sessizce kimsesizce kuytu köşelerde

Gecenin koynunda tavana dikilen bakışlarda

Akmaya fırsat bulmadan yanağa kavuşmadan

Silindi gözyaşlarım…

Kumsalda oturdum çoğu vakit

Güneşi teslim ederken akşamın serinliğine

Çıplak ayaklarıma değen denizin sularına

Yalnızlığın pınarından taştı gözyaşlarım…

Elele tutuşup yürüyen çiftleri uzaktan seyrettim bazen

Sevinç kırçiçeklerinin her tonu vardı yanaklarında

Mutluluk buharlaşıyordu sevgiyle pişen yüreklerinden

Sensizliğin gölgesinden süzüldü gözyaşlarım…

Sensizliği mırıldayan şarkıda

Bağdaş kurup ağaçların gölgesinde

Bir arının çiçeğin saçını tararken

Elimdeki kuru dalla toprağa garip şekiller çizerken

Derin iç çekişlerin nefesinde süzüldü gözyaşlarım…

Hiç güneşle öpüşmedi

Ay ışığında yürüdü ıssız kaldırım taşlarına

Sararmış bir yaprağı mesken tuttu

Savruldu sevgisizliğin rüzgarına

Gülümseyişini çizdi odanın tavanına

Mazinin tonlarında yürüdü pişmanlıklarına

Ama hep gözlerden uzak seslerden ırak

Sessizce kimsesizce süzüldü gözyaşlarım..

İsyan etmeden ve lanet okumadan

İncinen gururundan

Sebepsiz sebeplerden boşluğa düşen umutlardan

Kahpe bir kurşunla yere düşen bir annenin

Emekleyerek göğsüne yönelen aç bir bebek gibi

Hiçbir kaleme yar olmayan

Dertlerin çöplerine huni yapılan bir kağıt gibi

Sessizce kimsesizce kavrulan yürekten süzüldü gözyaşlarım..

21.10.2014

İzzettin AKYAPI