Ne kadar tamamlamaya çalışsam da kendimi,
Hep bir şey eksik oluyor, yoksun mesela;
Ceketimi, gömleğimi evde unuttuğum oluyor,
Adımız siliniyor kumsallarda,
Çiçeklerin açmadığı oluyor baharlarda,
Çocuklar parklar yerine mahpus damlarında...

Hep bir parçası eksiktir yapbozların,
Her gün birimiz eksiliyoruz sofralardan.
Ne tadı ne tuzu kalıyor yaşamanın.
Bir kuş sütü eksiktir bazılarımızın sofrasında;
Bazılarımızdaysa koca bir hayat...

Kimi kadınlar bir çocuk özlemiyle yanar.
Gördüğü her çocuğu sahiplenmek ister.
Sulu göz en az bir çocuk kadar,
Vuslat etmeden bu düşü hayata yumar gözlerini.

Ülkesinde dahi yeri olmayan mültecileri görünce;
Bir parça ekmek için sokaklara taşmış bir şekilde.
Yüreğim ellerimde kendimden kaçıyorum.
Meğer asıl zulüm aşk değil de yurttan sürgün edilmekmiş.
Yaptıklarını zulüm görmek ne kadar da ayıpmış...

Ne kadar tamamlamaya çalışsam da kendimi,
Hep bir şey eksik oluyor, sen yoksun mesela;
İnsanlık yok, merhamet ölü kuyularda...