Hep hüzünlü olurum, böyle aylarda.
Ağaçların döktüğü yaprakları seyrederken
Hep hüzünlenmişimdir.
Ve geçmişe dalar, dalar giderim.
Buruk günlerin acısı olur da, bu günlerde yüreğimde
Ve de, hüzünlenirim.
Unutamayacağım günler gelir
Hüzünlenirim ağaçların yaprak döktüğü günlerde.

Hep hüzünlü olurum, böyle aylarda.
Kırılır,
Kırılır, kolum kanadım geçmişi düşünürken.
O acı günler
Gelir geçer de, gözlerimin önünden.
Neydi o, mavi kanatlı kuşlar.
Neydi o, yaprak döken selviler sıra, sıra kavaklar.
Ve neydi o, müjde veren kuşlar
An be an, ölümü tadarken.

Hep hüzünlü olurum böyle aylarda.
Güller hep böyle aylarda büker boyunlarını
Ağaçlarsa soyunur
Yeşil kızıl karışımı elbisesinden.
Ve kalır çırılçıplak dallarıyla budaklarıyla yapayalnız
Hüzün içinde
Ve de ağlamaklı.
Direnir ağaçlar dallar, rüzgâra fırtınalara karşı
Ölüme karşı.

Hep hüzünlü olurum böyle aylarda.
Böyle aylarda olurdur, çoğu zamanlarda ölümler
Böyle aylarda kavuşur toprak sevdiğine.
Böyle aylarda başlardır insanlar, çoğu zaman hicran dolu günlerine
Böyle aylarda düşünürüm
Hep,
Ben ayrılık vakti yaklaştı’ mı diye.

Hep hüzünlü olurum böyle aylarda
Bak,
Yine içim hüzünle doldu.
Ağaçlar soyunmaya başladı dışarıda
Sarardı
Ve de, kızardı
Şimşekler çakmakta
Yağmur yağmakta bir taraftan
Ve rüzgâr fırtına gök gürültüsü bir taraftan
Aklım o günlere takılıp kaldı
Düşünürken o günlerin acısını,
Sonbaharı yaşarken.

14 Ekim 2014-10-14
Ahmet Yüksel Şanlı er





.