Şiirlerimize ölüm çöktü,
yüreğimize hüzün
Gözyaşlarımız ellerimize yağıyor
bedenimiz terk edilmiş köylerde işkencelerde
kurak bir coğrafyada
ölümlerden ölüm beğeniyor çocuklarımız
Kadınlarımız kadınlıklarıyla idam ediliyor
“Bu bir savaş olmamalı” diye haykırıyoruz
Uzaklardan gelen çığlıklar ses veriyor sesimize
“Ölüyoruz ; görmüyor musunuz?” diyor bir genç
Ağıtlar yakıyor anneler her gün başka başka gidenlere
Bu bir zulüm dalgası, bu bir acı yağmuru
Sonunda anlıyoruz.

Bitmez ki yüreğimize düşen kan damlaları
Dinmez ki ellerimize bulaşan ölüm
Baştan savma yaşamlarda uzaklaşırken hayattan
Sınırlarımıza dayanıyor zulüm,
Beynimizin kıvrımları ihanet ediyor yüreklerimize
Kapatıyoruz kapılarımızı
Ve susuyoruz işkencelere
Umursamıyoruz kıyımları
Bize dokunmayan yılandan
Uzak duruyoruz olabildiğince…
Ama o yılanın gün gelip de
Yedi başlı bir ejderhaya dönüşeceğini
göremiyoruz.

Ölümlerdeyiz, ne olur susmayalım artık
Kapamayalım yüreklerimizi zulümlere
Savaşa akmasın kanlarımız oluk oluk
Yeter artık, tutmayalım soluğumuzu
Korkuluklar dikmeyelim girişlerine kalplerimizin
Kovalamayalım kuşlarını umutların
Kan türküleri söylenmesin Kobane’de
Ak bir güvercin kadar barışla
Dicle, Fırat gibi korkusuzca
Cesurca akalım doğunun her bir kentine
Acılarımızın üstüne gidelim hiç bıkmadan
Bırakalım, tükensin kavgalarımız
Nefes alsın artık, yaşasın,
Bırakın, ölmesin insanlığımız