Yıllarca aşk arayıp bir çok kadına yandım
Sînelerde bulduğum şehveti sevda sandım
Anladım ki yalana, sahte hayale kandım
Ne Kerem ne Mecnun’um seninle ben ben oldum

Yolum sana çıkınca hayatım anlam buldu
Senden önce ne varsa yıkılıp tuz buz oldu
Bilinmez sırra erip gönül aşkınla doldu
Ne Kerem ne Mecnun’um seninle ben ben oldum

Sana aşığım sandım aşk senmişsin bilmedim
Gönül şifa bulmadı sensiz bir an gülmedim
Gül yüzün vuslatımdır senden gayrı sevmedim
Ne Kerem ne Mecnun’um seninle ben ben oldum

Yakub’un gözün açan Yusuf’un kokusudur
Züleyha’yı mahveden kaybetme korkusudur
Mecnun’un gerçek çölü gönlünün dokusudur
Ne Kerem ne Mecnun’um seninle ben ben oldum

Yusuf’un Züleyhası, Mecnunun Leylası var
Hepsinin bir kaderi çektiği belası var
Ey gönlümün edası hicranın cefası var
Ne Kerem ne Mecnun’um seninle ben ben oldum

Yandım aşkın narına, hamd olsun piştim artık
Senden gayrı ne varsa gönülden düştüm artık
Vaha sanıp gezdiğim çölleri aştım artık
Ne Kerem ne Mecnun’um seninle ben ben oldum

Susuzluğum sanadır sen benim Kevserimsin
Yanımda mutluluğum ayrıyken kederimsin
Vuslat nâmümkün olsa yine de kaderimsin
Ne Kerem ne Mecnun’um seninle ben ben oldum

Fahrettin Petriçli