Kafasının içi doluymuş saman
Üç beş hece bildi, şairim sanır!
Adam olur belki bilmem ne zaman?
Salyasını saldı, şairim sanır!

Aslanı görünce pusuya yattı
Çakala sırları bedava sattı
Biliyorum diye havayı attı
Meydanı boş buldu, şairim sanır!

Kırk bir yıldır şiir yazıyormuş bey
Söz edene kuyu kazıyormuş bay
Sıkışınca suyu sızıyormuş vay
Beyini boş çöldü, şairim sanır!

Miden gibi beynin çok geniş olsun
Gönül dostu dersin hazımsız kulsun
Gerçek ozan seni sazında çalsın
Manasız söz saldı, şairim sanır!

Boyundan, postundan, bizlerden utan
Şahsiyetin varsa ol yere batan
Utanır olmuştur besleyen atan
Ceylan çakal oldu, şairim sanır!

Ceylanı güzel bir hayvan sanırdım
Şekline bakınca insan tanırdım
Üzüldüğü günde içten yanardım
Düştü, dibi buldu, şairim sanır!

Ceylansan haddini öğren birinden
Dost kalbi kırarsın her an derinden
Fazla şişirmişler korkup şerrinden
Dursunî’siz kaldı, şairim sanır!

– 27/12/2007