Özrün var mı bilmiyorum
Ya da bir mazeretin
Suçlusun!
Çünkü
Ben öğrettim sana
‘’İnsan nasıl sevilir’’

Haklısın…
Senin de öğrettiklerin var tabi
Yüzün gibi hatırımda
Hüzün gibi mesela
Aşkı paraya satmak gibi…
Yalan gibi, yılan gibi…
İhanet gibi…

Hayattan acıyı yutkunmak
Sana aşkla tutunmakla aynıydı…

Acının başkentini yazar şairler
Fakat
Anayurdundan söz edeni, görmedim hiç!

Artık sen
Anayurduydun acının…
Şimdi ben
Senin topraklarını sulamaktayım…
Satırlarımın her harfi bir damla yaş
Yaralı bir kurt gibi ulumaktayım…
Eğer dağıtmazsa beni
Adamlığımı, yitirmemek için yaptığım, iç savaş
Beni yıkmazsa eğer!
Sancının, her türünü de göğüslerim yavaş yavaş

Varlığın, tokluğum
Yokluğun, açlığımmış eskiden!
Ben kalbimi dinledim sadece…
Sen, aklını…

Ben sana kalmayı öğrettim
Sen gitmeye beni…

Ben sana gelmeyi öğrettim
Sen bitmeye beni…

Yerlere dökülmüş hayal kırıklıklarıma basmaktan,
bıktım artık…
Aşkı tırnaklarıyla kazıyarak büyüten bir adamla
Aşkı vuran bir katilin raksı olmaz…

Şimdi ödeşme vakti
Biten sevgili!

Dilerim,
Tüm tükenişler seninle olur…

Antakya, 22 Eylül 2014
Ali Asafoğulları