Ey hüzün kokulu gül sebeb-i sükutumsun!
Sen veda demindesin ben karcığar makamı.
Hüzün kokulu gülden kırık gönlüm ne umsun.
Ben sükut demindeyken bu yaptığın şaka mı.

Nazlı bir perisin sen,
Çayımda renk ve ahenk.
Gülüşün ana nakış hayalde solmaz desen.
Benzersiz edan her dem oluyor Leyla’ya denk.

Vedaın İstanbul’u ağlatır gece gündüz
Sımsıcak merhabanla çayıma efsane süz.

Ey hüzün kokulu gül!
Beni hüzne gark etme al gönlümdeki gamı.
Tatlı tebessümünle sar dermansız yaramı.

Kitaplar yazmasa da
Bir misalin içinde bin bir misal barınır.
Yüreğim gül ıtırlı gam kasavet sarınır
Ey hüzün kokulu gül sebeb-i sükutumsun!
Ummadığım anda gel huzur ve sükunum ol.
Naz süz de demliğimden katre ol bardağa dol.
Berrak gülüşün olsun sükunuma yadigar.
Şiir demli çayımla sen tütsün cümle diyar.
Acı çay mahrecinde,
Hüznüme ilaç sun da.
Şu üç günlük dünyada,
Olsun gönlüm bahtiyar.
Ankara,20.09.2014 İ.K