Kahvenin öyküsünü Belkıs’tan dinledik biz.
Damağımızı buran tadında gizli Leyla.
Fincana değen teni olur yadımızda iz.
Köpüğünde albeni yarışır hüsnü ayla.
Mecnun değiliz amma demimiz hüzün demi.


Tam kırk yıl gölgesinde gölgelendi gönlümüz.
Porselenle buluştu sükut dudağımızda.
Elde olmayan sebep mihmanımız oldu güz.
Ceylanlar gezmez oldu efsane dağımızda.
Yazı henüz bitirdik demimiz hüzün demi.


Albeni ve zarafet bizi etkileyen sır.
Fağfuri gül misalin düşünü süsler âlâ.
Aşk ve kahve el ele ünsiyeti kaç asır.
Bu ünsiyet demleri anlatılır mı hâlâ.
Mecnun u sanimiyiz demimiz hüzün demi?


Köz düşer gönüllere sükut çöker ansızın.
Belkıs’ın albenisi kahveyle bütünleşir.
Öyküsünü yazarız hayalde imkansızın.
Gamımızı her gece melekler mi üleşir?
Hasrete kani miyiz demimiz hüzün demi?


Çöktü yüreğimize telve misali acı.
Kahvenin hatırına sükut dağına yettik.
Bakır cezve nicedir bu durumdan davacı.
Gamı baş tacı diye aldık ve kabul ettik.
Kırk yıllık kani miyiz demimiz hüzün demi?
Ankara,19.09.2014 İ.K