Ne sevdalar görmüşüm hepsi sevdadan başka
Ve işte ben hiç inanmam bu yüzden ah aşka

Geceydi, erken henüz çarşılar vakit akşam
Nazik kolundan tutup esmerimsi bir adam

Yürürdü genç bir kadın çok güzel
’ -Adam çirkin
Kadın camından bakıp vitrinin sakin sakin

Beğendi bir gömleğin rengi belki şeklini
Ayırmadan baktı azcık, yeşildi gözleri

Girip cazip vitrinin ön giriş yerinden hem
Alsam mı dermiş gibiydi
’ -Neden girdim madem?

Beğenmeyip boyların belki başka istedi
Bulunca camdan bakıp aşkı
’ -Çok gülümsedi

Bahar gözünde çiçeklendi uçtu sessizce
İşaretinden adam anlamıştı kendince

Beğenmemezlik omuz silktirip baş sallattı
-Hayır demek buydu
’ -Aşkı dışardan anlattı

Küfürlerin gözlerinden okunduğu zaman
Ne kızdı sessiz ne haykırdı baktı tek o an

Kadın üzülmüştü belliydi gözlerinden de
Elinde kalmıştı gömlek yürek hüzünlerde

Bitince gömlek için çok beğendiğim bu aşk
Ne saltanat kaldı kalbimde ne de bir tek köşk

Adam da satmış bu aşkı kadın da gömleğe
Garip nasıl var desin aşk inansın var diye

Ne sevdalar görmüşüm hepsi sevdadan başka
Ve İşte ben hiç inanmam bu yüzden ah aşka
Mefâ’ilün / fâ’ilâtün / mefâ’ilün / fa’lün

Form Bornovada dolaşırken, Genç bir çift yanımdan geçti. Bayan aşkım diyordu yanındakine. Bir mağazaya girdi bayan. Erkek dışarıda sigara içerek bekledi. Bayan bir müddet sonra, kapıya kadar gelip elindeki gömleği yüzünde gülücüklerle erkeğe gösterdi. Erkek başını yukarı doğru kaldırarak olmaz işareti yaptı. Bayanın yüzündeki gülücükler gitti, yüzü asıldı ve geri dönüp hınçla gömleği bir yere bıraktı çıktı. Sonra birlikte uzaklaştılar. Hikâye bu hikâye. Aşk ölmüştü.