Yüzümde hüzün gözlerimde yaş var bu gece
Her şeyini kaybetmiş yorgun bir ihtiyar gibi
Çekildim bir köşeye
Öylece düşündüm
Bunca acılardan sonra
Ne sen dön diyebilirdin nede ben gel diyebilirdim

Unutma ey sevgili her şeyde bir hayır vardır
Bazen ayrılıklar dır insanı olgunlaştıran
Bazende bir ömür yalnızlıktır
İnsanın payına düşen
Bazende gidip de dönmemektir
Meçhul bir yolcu gibi
Tanımadığın bir şehirde kaybolmak gibi
Her ayrılık bir ölüm gibi Yüreğini acıttsada
Elbette acın dinecektir bir gün

Hangi adreslerde arayacaksın beni
Hangi dostlardan soracaksın beni
Hangi ayrılıklara ağlayacaksın
Hangi garibin dünyası yıkılmadı ki
Ne sana acır bu şehir nede bana
her şey unutulur gider adı İstanbul

Bir okyanus gibi her şeyi kaybettirir
Söyle şimdi mutlu musun
Kaybettiklerine mi ağlıyorsun
Yoksa ettiğin zulümlere mi
Bırak sevgiyi sen bir saygıyı bile bana çok gördün
Artık yokum arama sorma beni
Unut gitsin her şeyi unut ki yüreğin acımasın...


___Ömer Karagöz__