“Güz Senfonisi” şiirini son iki dizeden başlayarak değerlendirmek, diğer dizelerdeki duygu ve düşünceyi kavramak açısından yerinde bir tutum olacak. Ne diyor Şaire: “ne istersen o olurum / sen ne istersen” Yani “Sen” diyerek hitap ettiği “yeri göğü yaratan” tüm yaratılmışların Tanrı’sı! Kul ile Allah arasındaki bu hitap şekli “Şathiyat-ı sûfîyane” tarzı, şiir geleneğimizde olan bir üsluptur. Ama Şaire, bu niyetle ve bu yoğunlukta bir sesleniş içinde değildir: “Sen ‘ol!’ dediğinde ben olurum. Neyi olmamı dilersen, onu olurum!” Şimdi diğer dizeleri, “modern bir ilahi” gibi okuyabilir ve anlayabiliriz. Yalnız “özünden toprağa düşer / karanlığında çimlenir / yeşeririm aydınlığında” dizelerinde “panteist” bir yaklaşım var sanki! İnsan, “tohum” kapalı istiaresiyle ve onun “çimlenmesi gibi” anlatılıyor ki, bu İslâm öncesi inançlara giden bir özgünlük bence. “vuslatınla çiçek açar / acıyla pişer / meyveye dönerim” dizelerinde ise, sevgili ile vuslata erme ve çiçeğe durup meyve verme” yukardaki “tohum insan”ın tabiat içindeki yolculuğu olarak, bu istiareye uygun bir betimleme. Ayrıca Hz. Mevlana’nın “Hamdım, piştim, yandım” tarifine bir telmih (anıştırma) var: İnsanoğlu, yaşadığı hayatta “acıyla pişer” ; yani kemale erer. Diğer dizeler de bu istiarenin ve duygunun safhalarını bize veriyor zaten. İslâm mistiklerinin tasavvuf anlayışını (devir nazariyesi) modern şiirin imkânlarını kullanarak, yeni bir kılıkta ve taze bir solukta bize sunan şaire, şiirini neşretmekte biraz aceleci davranmasa, şiiri olgunlaştıracak çalışmayı önemsese, sanırım daha doğru davranmış olacak. Bu uyarı, mevcut şiirin başarısız olduğu anlamında yorumlanmamalı elbette. Kendisini tebrik ediyor, şairlik yolunda başarılar diliyorum.