her baharın ardı bir güz desem de
yüreğinde o köz dursun be şair
yarım saat olsun bir söz desem de
her nefes bir gönle girsin be şair

şimdi derim sana derim ne derim
sanma senden geldim sana giderim
ben safım her yolu gül zannederim
gülde diken gören görsün be şair

söz özünde bize diken bulunmaz
kurak yere tohum eken bulunmaz
devenin yükünü çeken bulunmaz
çölleri veyseller yorsun be şair

mecnun olur aklı kıtsa sevenler
taptuk olur yunusları dövenler
bizden değil mevlanaya sövenler
çile çekmek için varsın be şair

küfür ehli vurup kırsa ne çıkar
iman enkazıyla gökleri yıkar
topraktan gelenler toprağa bakar
göğe bakma tokat yersin be şair

ben yediğim ol tokadın ardından
kündeler üstüne künde yurdundan
derin vadilere düştüm derdimden
derman buldu isen dersin be şair

bizim gibi kelin olmaz ilacı
bu yoldan geçemez her arabacı
bize şeker acı üstüne acı
keskin sirke turşu kursun be şair

demirci körüğe selam buyursun
kömürü elması kimler ayırsın
çobanlar sürüyü helal doyursun
kıtmıyr misin ne uyursun be şair

kim ki rabbe giden yoldan dönmedi
pervaneler yakmak için yanmadı
bir defa tutuşan inan sönmedi
sen sönerken de yakarsın be şair

dünyevi’yim yine derim kendime
suçlu benim suç atmayın dinime
gidip de söyleyin o kardeşime
arada arayıp sorsun be şair