4
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
1215
Okunma
En çok birleyememek yoruyor dünyaları.. . Öyle aciz, öyle güçsüz. Her birine biçeceksin bir kefen, yedi tepeye kurulu dünyayı yok ederken depremlerle... Bir çığır açacaksın kendinden kendine, silerken avuçlarından duâları... Tek bir duâ kalana dek, tek/bir kalana dek... Büyüttüklerinin ölümünü de seyredeceksin, zehirlerken ellerinle.
"Nokta"ların dahi farklı dünyaların ürünüyken cümlelerin sonunda bir kaç kelimenin varlığından ne çıkar... Tek kelimeyle anlatırım dünyalarımı farklı noktalamalarla;
O,
O.
O!
O...
...
Ben anlatırım anlatmasına da, kim ki hangi dünyamda, yalnız o noktadan anlar.
En çok birleyememek yoruyor dünyaları...
Öyle aciz, öyle güçsüz...
O, gönül Kâbe’min, âşktan kafesi
Ben ser-hoş olmuşum, uçamıyorum
O, gelmiş gelecek ân’ın sînesi
Ben yangın yerinde kaçamıyorum
O ki varlığımda gerçek muzaffer
En hâlis niyetin billûr güneşi
O’nsuzluk ölümden ölümden beter
Yakıyor yaktıkça hasret ateşi
O ve ben, ben ve O birlik hırkası
Gecenin gündüze nazarı gibi
O ki tan yerinde âşkın türküsü
Kelâm-ı kalbimde sükût sahibi
O ki ahvâlimde rengarenk gülzar
Ben her dikenimde dileniyorum
O tek/bir duânın avucunda yâr
Ben yâdı Beyâzî, sesleniyorum
Beyâzî
2014-09-01 14:50
5.0
100% (6)
Cevap Yaz
