"Sevgi" yi sevdik, nefretle baktıklarını hissetsek de gülümsedik. Güneşin doğması kadar doğal bir biçimde gülümsedik, doğamızda vardı iyi niyet. Yerle bir etseler de duygularımızı, acıdan kıvransa da yüreğimiz, affettik. Anlayamasak da kötülüğün sebebini hoşgördük, iyilik diledik. Kullansalar ve arkamızdan enayi deseler de uzattık dost elimizi, kurnaz ellere. Yaksalar da elimizi, uzatmaya devam ettik sevgimizi.

Doğamızda vardı, paylaşmak. Doğamızda vardı sonsuz sevgi, dağıttıkça çoğalan. Bilsek de anımsamayacaklarını, emek kokan anılar bıraktık, bize dokunan her yüreğe. Herkes gülse de arkamızdan, saf olduğumuzu düşünüp daha iyi davranma konusunda ustalaştık. Mutlu olmanın en iyi yolunun, mutlu etmekten geçtiğin,i belki de doğuştan biliyorduk.

Karşılıksızca sevdik belki gönüllü bir biçimde de, aşk beslediğimiz kişinin umursamaz hafleri karşısında incindik. İncinsek de, belli etmedik. Karamsar tek bir harf bile oynatmadık gözlerinin önünde. Mutluluk diledik en içten duygularla. Giderken dualarla uğurladık.

Çok beğendim şiiri. Saygılarımla.