Özgür kuşlar gibiydik; istediğiniz her yere uçabilirsiniz dediler
-fakat sadece dar ve karanlık bir kafesin içinde-
Ve istediğiniz her yere konup şarkılar söyleyebilirsiniz dediler
-fakat, kafeste sadece ökseler ve kuşkonmazlar vardı...-

..............................

Yine de biz, yıllarca o kafesin içinde uçup durduk elele
Kendimizi özgür sanarak,
Ve hiçbir yere konmadan şarkılar söyledik
Bulutların eflâtundan mora döndüğü her akşam vakti
Sevgiye inanarak...
................................

Şimdi tut ki, kırmışız o kafesi
Ve yasemin kokan bir akşam bahçesindeyiz
Ay ışığında gece mavisi gözüken saçların
Ve koklanmayı bekleyen gül yaprakları gibi açılmış
kıpkızıl dudakların
Bir gönül dolusu sevgi, ay ışığında aydınlanırken yüzünde
Yüreğin, bir ömrün tüm acılarıyla hüzünde...

Sen çöz güzelim dizginlerini,
Dörtnala koşsun şehvetin atları gönüllerince
Al al olmuşsa yanakların, kıpır kıpırsa yüreğin
Ve tutuşmuşsa yangın yangın tüm hücrelerin bu gece,
Sen vur güzelim kaderi tam alnından, bundan başka sevdâ yok
Ve aç kollarını, aç bağrını kader yerlere serilince...

Ve gel güzelim, aşkın şerefine vuruşturup dudaktan kadehlerimizi,
Yudum yudum içip bitirelim bu aşk gecemizi,
Ayışığıyla yasemin kokularını da katıp içine keyfince.
Bir sevdâ dokusun ellerimiz yanan tenlerimizde
İnce ince...
..............................

Şimdi bu son fırsattır sana; uç, git cemrelerin geldiği yöne doğru,
Gerçek özgürlüklere doğru,
O kafes, benim kaderim;
Ben yine o karanlık ve dar kafese dönerim.
Ve ömrüm yettiğince yanarak kör bir kandil gibi
O bir gecelik düşle aydınlatırım karanlığı,
Sonra
Yavaş yavaş sönerim...

Ünal Beşkese