Buruk bir acıdır içimde büyüyen
Nereye el uzatsam boş kalır avuçlarım
Gökyüzünü sarmış kapkara bulutlar
Sisli hayaller dolmuş odama
Ey yalnızlık odam seni bekliyor
Yüreğimde tatlı sızıyı ateşleyen kadın
Düşman bırakma beni sabahın aydınlığına
Alev tutmuş yalnızlığım ağlıyor
Ey kalbime ansızın düşen kadın
Kör karanlıkta umutla bekledinmi hiç
Göğüs kafesin dar geldimi yüreğine
Sen renkli ışıklar altında vals ederken
Bu yürek seni bekledi mavi düşlerde
Uykusuzluktan göz kapakların ağırlaşıp
Uzandığın yerde öylece uyudunmu
Üşüyorum bu şehirde yorgunum
Sensiz umutlarımı soğuk kaplıyor
Güneş açmıyor
Sen gelmezsen bu oda soğuk
Düşlerim tebessümlerini arıyor
İçimde ki alevler tenimi yakıyor
Seni bekliyorum
İstanbulun yedi tepesinin birinde
Seni soruyorum yalnızlıklar zindanına
Uüradığım çay bahçelerine
Sahillere,kıyıyı tokatlayan azgın dalgalara
Sensizlik cehenneminde
Öyle yorgun ki yüreğim
Şakaklarımda dökülür hasretine
Yürü be yalnızlık git
Düşlerime dokunmadan git
Gözyaşların armağan olsun gittiğin yollara
Kör kuyulara gir ve hiç çıkma
Düş gör rüya gör
Yeter ki beni anla yalnızlık
Szgn