bedenimi ciğerlerim ciğerimi itler yedi
artık bir şey kalmadı geriye
ne yarinım kaldı ne geleceğim

lambalar çoktan söndü sokağım da
caddelerim zaten uzaktı
hiç aydınlatamadı ayaklarımı

kör olası gözlerim görmedi varlığımı
kuyularda yaşatıp çürüttü gençliğimi
yaşlılığım maskara oldu
emek verdiklerime
horlandı dışlandı
bekçi bırakıldı kapı önüne

yasaklandı düşmana havlamam
dişlerimi göstermem bile suç sayıldı
kapı bensiz açılıp
baş köşeye misafir edildi
ağırlandı dostu olduğum
can ciğerim tarafından
soysuz insanlar

artık kıstım kuyruğumu
zincirleri kırıp yeniden hapsoldum
kendi değerlerime
acılar yüreğime büyük sancılar verse de

zaten acılarla yoldaş olmayı
doğarken kabullemiştim

biliyordum yaşamak için
arı olmak vardı dünyada
ama hep çiçek olup bal verdim
vefasız insan oğluna

16/08/2014
Muhtar Gazi TOPAL
MALATYA