Karanfiller kan kokuyor
Güller alev alev yanıyor
Çiğdem çiçek açmıyor
Her yerde ölüm
Her yerde zulüm
Ben benliğimden çıktım
İnsan olduğuma utanıyorum

Yüreğim lav yeri
Cehennemden beter
Nehirler kan akıyor
Kerbeladan beri
Susuz kalmış lebler
Çekilmez oldu yerküre
Tenler yırtık
Ruhlar firarda
Yürekler kirlenmiş
Sabun neyler zemzem ile
Temizlenmiyor her yer balçık her yer zift

Yeter artık yeter
Mermiler namludan çıkmasın
Bıçaklar kör olup çiçekleri kesmesin
Zincirler işkenceye alet edilmesin
Allahu Ekber deyip
Güllerin katliamı için tekbir çekilmesin
Bir çıkar için ne kula kul
Ne şeytana yoldaş
Ne nefse arkadaş olunmasın

Bir çocuğun gözyaşının
Katresine kurban olurum
İnsanlık yokken
Ruhum acı ve ızdıraplar içinde
Ne Hızır yetişir
Ne Şahı Merdan
Yüz yirmi dört bin uykuda
Evliyalar nerede
Binlerce katil türedi
Ahlar vahlar ortalığı inletti
Bunu baştaki de bilmedi
Uzakta ki hiç dinlemedi
Çünkü acının adı ölümdü
Acı kimsesizdir
Acı sessizdir
Bunu ancak yüreği olan bilir...