Bir hamal gibi taşırım sırtımda dünyayı
Ne kadar dert varsa çekmişim ben
Yanmışım yanacağım kadar zaten
Boş ver desinler şair öldü

Şöyle böyle desinler ne yazar
Kaldırmasınlar kılmasınlar
Cenaze namazı ne çıkar
Eserim kalsın
Hatıram olsun

Oturup ağladığım bantlara sorsunlar beni
Yağmurlara sorsunlar nasıl ıslandığımı
Sokaklardır şahidim
Bazen efkardan-dır içtiğim

Yüzümdeki çizgiler
Anlatıyor herşeyi
Saçımdaki aklar yaşlılık belirtisi
Aynalara soruyorum benliğimi
Neler çektiklerimi tek tek yüzüme
Çarpıyor

Bir vapur kalkar limandan
Deniz kokusu bir hoştur gelir uzaktan
Veda etmeye ne gerek var şimdi
Ağlatmayın beni çocuklar gibi

Keyifli bir günün acı kahvesini
Zehir etmeyin bana
İstemiyorum hıçkırıklarımın duyulmasını
Çekilmez sancılarımın giderek artmasından korkuyorum

Memnun değilim hiçbirinden aslında
Çok şeyden bıkmışım hayat yolunda
Eriyip bittiğim buz kütlesi gibiyim
Akıp gidiyorum okyanuslara

Ayrılık çanları çalıyor saat kulesinden
Zamanı geldi hazır mıyım ben
Biraz daha biraz daha demek zaman
Gidemiyorum eksik olan bir şey var sanki

Dinlemek istemiyorum kimseleri bazen
Aklım almaz sebepsiz şeyleri
Düşünmeden söylüyorum
Unutuyorum yaptıklarımı

Yeter duyduklarım gördüklerim
Çeken bilir acının ne olduğunu
Anlatamam
Tarifini yapamam

Yaşamayan bilemez anlayamaz beni
Üstüme gelmeyin diretmeyin
İstesem de kalamam vakit yok
ALASMARLADIK