1
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
924
Okunma
yüreğimin avuçlarına tutuşturuyorum kimsesizliğimi
kulağıma küpe yapıp,
kendimi sağırlaştırıyorum siz’sizliğime
iki yakamda yalnızlığın el izleri
tutup göğsümden çekiyorlar beni
bilinmedik hüzünlere.
adres sormuyor kalp ağrısı
hicranım sızıyor her gece yarısı
umutlarımı kovuşturuyorum
olmazların koğuşuna
cebimde bir avuç dolusu ölüm
kendimden ürküyorum
dört duvar arasında esirim
yahut gardiyanıyım
dört duvar ardındaki tüm dünyanın
ama geçesi yok, geçeceği yok
kendi ellerimde ölüm reçetem
ruhumda ayak izleri korkunun
kendime korkağım
dışıma delikanlı.
şimdi tam da namlusundayım bu şiirin,
ölüm yakın, daha uzatmamalı ..
5.0
100% (2)
Cevap Yaz
