Bana göre değildi geri dönmeler anladım.
Yitirdiğim duygularımdı, şiirde aradığım.
Kalemi ırak eyleyişime bir zamanlar,
Sebep ki unutamayışlarım.

Dedim ya yitiklerime kavuşmanın derdindeyken,
Umutlarımın,sevmelerimin,inanışlarımın peşindeyken,
Şiirsizliğimde bıraktığımın kaçışlarındayken,
Kaçtığımı buldum kendimde gidenlerimi ararken.

Kaçışlara yakıt bellediğim nefret mi?
Gözyaşlarımda saklıymış,
İçimde bir yerlerde akıp gitmeyi dilemekteymiş,
Kabul.
Gidebilirsin, işte gök yüzü,
Bak, sıralanmış tüm maviler seni beklemekteymiş.

Artık özgürdü nefretim,
Lakin eskiye döndü yine ağlamaklı gözlerim.
Her ağlayışın mimarı hatırlamalar,
Her hatırlamanın yıkımı keşkeler,
Yeni değil,olacağı görüyor yine bu gözler,
Ben unutur gibi olacağım sevmemelerimi,
Sen gibiden fazlasıyla göstereceksin değmeyişlerini.

Ben mi?
Muhtemelen yine nefret,
Senden değil evvel zamanı unutan benden,
İşte bundan diyorum ki;
Hatırlamamak içindir vedalar,
Elveda kalemim..
Yoksa yine ve yeniden öleceğim.

Ve kalem dedi ki;
Öldür gitsin şiiri,bir de sen öldür.
Ölümünden besleniyorsa,
Hiç durma.
Vur!