Kayboldum içimin döküntüleri arasında
Girdabına kapılırken korkularımın
Uğursuz bir evlat gibi
Neye dokunduysam tozlandı
Havanın zerreciklerine karıştı

Sen yokken yoktu çaresizliğim
Yaşar giderdim, bir avuçtu umudum
Değil Ay’a çıkmak
Işığında güneşlenirdim gece gece
Senden sonra su üstünde yürümek istedim

Büyüktün sana olan acizliğim kadar
Tepemde birikirdi sensizliğinin imgeleri
Kendimi ben hep tepeden seyrettim

Söyleyemedim
Dinlemeyeceğin bir çocuktum sanki gözlerinde
Gözlerim simsiyahtı yanında
Karanlığa gebeydi sanki
Ölümü bekler gibi
Toprağa sığınırmış gibi dünyadan

İçim yığınla şiir
Heybemde gözlerin ve ben…
Titrediğim yalnızlığımın gölgesinde
Kollarımı kavuşturmuş, yüzümü saklıyorum hayalinden
Utanıyorum kendimden
Sen yokken yoktu bunlar

Ay, ışığını serperken gölgeme
Gözyaşlarımı dolduruyorum kadehime
Sessiz ve iniltisiz
Kendimden geçiyor, gözyaşlarımı yudumluyorum
Ve bir daha akıtıyorum gözlerimden

Beni görmek istersen
Dolunay’a bak
Gülümsüyor olacağım sana
Dolunay’a bak


Muhammed İşler