Sevda yağmuru olup yağsam gönül evine
Aşkımla ıslanmaya mecbur değilsin yârim
Muhtacım gülüm desem gönlünde ki sevine
Yalandan hislenmeye mecbur değilsin yârim

Görmek umudu ile gelsem de ben peşinden
Kaldırmadın başını o bitmeyen işinden
Lal olmuşken dillerin çıkmıyorken dişinden
Adımı seslenmeye mecbur değilsin yârim

Adımı söyler iken taşmıyorsa yüreğin
Sevdadan yana akıp coşmuyorsa yüreğin
Adım adım vuslata koşmuyorsa yüreğin
Sevdamla beslenmeye mecbur değilsin yârim

Desem ki açım yârim sevgi ile saygıya
Doyuramam diyerek düşme sakın kaygıya
Alışkındır yüreğim hüzün denen duyguya
Sineme yaslanmaya mecbur değilsin yârim

Bu koskoca evrende zaten sana ıraktım
Aşk denilen oyunda usta değil çıraktım
Zorlama hiç kendini seni sana bıraktım
Gönlümde paslanmaya mecbur değilsin yârim

SAMYELİ’yim eserken bir başıma çöllerde
Özenmiştim sevdaya gördüğüm yad ellerde
Yansada bu yüreğim ateş benim küllerde
Benimle yaşlanmaya mecbur değilsin yârim

S.SAMYELİ