hazan kokuyor Temmuz
boşluktaki günahkar gölgelere takılmış zaman
keşkelerin arasında yaralı güvercinler kanat çırpmakta
temmuz saçını tarıyor yıkılmış kentlerin karanlık kuyularında
çocukların avuçlarında umutları sönmüş yıldızlar var
bir çocuk hayal ediyor bitiş noktasından pamuk şekeri
diyarına son yolculuğunu




bir anne gözyaşlarından ödünç hayeller alıyor
soğuk kış masallarından
yazılmış umutlarda çiçekler büyütüyor
kırık saksılarda yağmurlar su taşıyor yıkılmış kan kokan kentlerden
çılgın ve hoyrat bir Temmuz kokusu her biri diğerinin ruhunu sunuyor
kentin acı çeken çığlıgına barut kokusunda hamile kadınlar

çocuk yerine intiharlar doğuruyorlar
suskunluk orucunda bunca insanlık






fılıstinli çocukların düşleri kırık boyunları bükülü kalmış
ayaği kırık sandalyenin tepesine konulmuş dünyanın
pamuk sekeri ne bakan sokağında kornası takılı kalmiş içine kentlerin
filistinde çocuklar bu kadar barutu içen gökyüzüne havale ediyor
suskunluk orucundaki insanları ...




20/7/2014 nur*