kum fırtınası üstümüzde yıkarak
raks ederken
zevke boğulan bir yaşamın şaşılığı
insanlığımızı unutturdu
çırpınıp durdururken kendi girdabımız da
ruhumuz kökten çürümüş
el attığımız her bir noktada kaldık
tarumar şehirleri büyütürken

dudak uçlarında fırlamaya hazır cümleler
hizandan uzak mesafede
bir küfrü bilir
kalbi duruş rahatta
akıl ve nizama baş kaldırışıyla
artık kalmış demlerin bozuk düşüncesinde
özü aldatan duruşlar tüm aleme ayan
biz giderken yavan

aptal gibi sen istedin hiç sonunu düşünmeden
hadi bakalım şimdi sıkıysa gelip de çık içinden

hükmü taşıyanların ezdiği sabileri toprak altına
sebepsiz gömüp dururlarken
aciz ellerin yaratana kalkan inlemeleri
feryat figan
yüreğimizi kökünden sökünce
an be an sarhoş naralar atar iblisin dölleri
salyalı bir kahkaha içinde
sense büzül bakalım

Allahın gazabı elbet ki yakın
vurdum duymaz bu alemden
hizipten
ne gelirmiş gör işte
vurulanı eslemeyen o zalimlerin cücesi halinle
yukarıları tırmaladın ya
sıra sana geldiğinde
sakın ola yalvarıp yakarma Rûh-ul Kûds’e…




(20.07.2014) AZAP…