Sarı saçların rüzgarı dalgalandırdığı zaman,
Ruhumu ferahlatan gözlerini gördüğüm zaman,
Kirpiklerin yüreğime saplandığı zaman,
İşte o an;
Anladım ki bir yalan!
Öyle mahzun bakan;
içimi ölürcesine yakan,
o gözler değil mi?

Seni;
sevmek,
beklemek,
özlemek...
Ve sonrası mı unutmak ?

Tüttürürken bir dal hasretinle,
isyan ettim kadere.
Belki yeniden görürüm emeliyle,
her daim gittim ileriye.
Seni Göreceğim vakittir diye,
düştüm ayrı bir derde.
Yazdım bu mısraları bilinmeyene,
dert yandım şiirlere.
Yapayalnız kaldım yine,
o gizemli yerde!

Bütün değerlerim sana feda olacaktı,
kalemim uğruna ağlayacaktı,
mısralarım senin akacaktı,
andıkça adını...
Ne olmuştu da ;
kalemim yazmaz mısralarım akmaz olmuştu !
Andıkça adını !
Ben geleceğimi yakmışım,
sonra ardına bir bakmışım,
gerçeklerim,hayallerimde kalmış,
gençliğim şiirlerimde saklı kalmış!

Giderken s’ona doğru,
Yazayım dedim yaptığım en büyük hatayı .