Silüetler görüyorum paramparça, darmadağın
Ağızları yüzleri dağılmış, parçaları nüfuz edercesine beynime sarılmış
Herbir parça ayrı sükut, acı ve gözyaşı
Parçalar inliyor ve bütünler, benliğinin kara dehlizlerinde...
O kadar derinden kırılmışlar ki çıkmıyor, çıkamıyor, çıkılmıyor içinden...
Ve her bir silüet parçası hayal kırıklığı
Kıl kadar ince, bıçak kadar keskin
Kesiyor, kanatıyor...
Kan kaybediyor davan, can çekişiyor insanlık...
Silüetlerin üstüne taktığın maskeler işlemiş hayallerinin her zerresine
Ve maskeler düşer...
İşte karşında o çirkin silüetler
Optimist zamanında yakıştırdığın kavramlara inat çirkin, tiksinç ve paramparça...
Kendi bütünlüklerini bozdular...
Seninkini de bozmaya kararlılar
Artık daha çoklar ve çok daha acımasızlar...
Çok daha acımasız acılar...
Çok daha acımasız acınası acılar...