Sessizdi bedenim kırılmış zincirlerin çaresizliği kadar
Hiçlikten farklı bir şeydi anlam vermediğim her şey
Artık ne gözlerim görüyor ne de kulaklarım duyuyordu
Seni gören gözlerim değil gönlüm,
Sesini duyan kulaklarım değil vicdanımdı

Denize olta atıp balıkların yakalanmasını beklemek kadar çaresizceydi
seni beklemek,
Ama gittikten çok sonra,
Anladım ki
Senden değilmiş sana yakın olmamı sanmam
güneşin daha yakın olmasındanmış,
Anladım ki
Seni görmekten değilmiş duyduğum heyecan
Duyduğum heyecan tuttuğum takımın gol kaçırmasındanmış,
Seni sevmek değilmiş bana mutluluk veren
Küçük bir çocuğa çikolata vermekmiş,
Sana bakmaktan değilmiş gözlerimin parıltısı
gökyüzüne bakmaktanmış,
Sen değilmişsin aslında ben olan
Aslında ben, sensiz olmakmış,
HERŞEY DEN ÖTE ANLADIM Kİ
Sen ve ben zaten ayrıymışız
Ya da ayrı dünyaların insanlarıymışız

Geçtiğin satırlarda “sen” kelimesi değer kazanırken
Girdiğin kalpler “sen” bakımından fakirleşiyormuş
Dokunduğun çiçekler açmaya başlarken
Dokunduğun eller nasır tutmaya başlıyormuş
Baktığın denizler coşarken
Baktığın gözler kapanmaya başlıyormuş
Sen yaşamaya başlarken
Seni görenler yaşlanmaya başlıyormuş
Ama artık sen göğe yükseldiği zaman
Ben gözlerden kaybolmaya başlıyacağım
SONSUZLUK RESMİNDE
Senin yıldızın kaydığı zaman
Ben yeniden doğmuş olacağım.