Merhaba çocuk
Korkma benden
Sadece uzaktan izlemeye geldim seni, senin hayatını
Sokakta bilyelerinle oynarken hissettiğin mutluluğun, birazcık yanından geçmek istedim

Sana dokunmayacağım çocuk
Sadece mutluluğu nasıl yaşadığına bakacağım
Benim bulamadığım oyuncakların sana nasıl mutluluk verdiğine bakacağım
Merak etme çocuk çalmayacağım oyuncaklarını
Senin de benim gibi üzülmeni istemem
Hoş, üzülme sebebimiz bile farklı
Ben hayatın bana verdiği acıdan ağlayıp üzülürken,
Sense sadece bir oyuncağın yokluğundan üzülürsün
İşte hayat daha 12 yaşımdayken böyle adaletsiz olduğunu gösterdi.

Dur dur! bitti gideceğim sanma çocuk
Daha annenle babanla nasıl mutluluk yaşadığını görmedim ki
Kızma bana böyle olduğum için çocuk
Bilmiyorsun ki babayı güvenli sokaklara dediğimi
Bilmiyorsun ki anneyi kışın ateşin başında ısındığım da ateşe dediğimi
Bilmiyorsun ki mutluluğun şu ayakkabı kasasından bir günde biraz daha fazla para kazanmanın olduğunu,
Ya da bazı amcaların senin beğenmediğin çikolataları ’al yavrum ye’ diye hediye etmelerinin olduğunu
Şimdi sen bana gülersin de çocuk bununla mı para kazanılırmış diye
Merak etme çocuk! Baban gibi amcaların ayakkabılarını boyayarak kazanıyorum
İşin kötüsü de ne biliyor musun çocuk
Elimden çıkmayan siyah ayakkabı boyası ve üzerimden gitmek bilmeyen kokusu
Bu beni çok üzüyor çocuk
Sanki hayatımdan bu lekeler hiç çıkmayacakmış gibi
Sanki ayakkabılarını boyadığım büyük amcalar gibi olmayacakmışım gibi
Aslında bir bakıma hayallerim şimdiden tek tek yıkılıyor…

Niye ağlıyorsun çocuk
Sen benim için üzülme
Ben alıştım böyle yaşamaya
Ben alıştım sokakların anne, baba olmasına
Mutluluğunsa küçücük çikolata olmasına
Sen sadece anneni babanı sev oyuncaklarınla oyna çocuk
Sen sadece mutluluğa kucak aç çocuk
Ve sen sadece arada bi bana da çikolatalarından getir ki
Beni de böyle mutlu et çocuk
Beni de böyle mutlu et…

EMEL YİĞİT