İnanılmaz bir metanetle karşıladım günü
Biraz hüzün biraz burukluk var gönülde
Yarım yamalak bir sevinç
Üzerime bulaşmış iki damla yoksunluk.
Uzağım kendimden
Bir o kadar yakın derken
Ve işte çoktan kayboldum
Derinliğinde o gizemli bilinmezin.

Ya sen…
Uzaksın çoktan firar etmişsin
Yakın sandığım kim varsa
Esaretinde kimsesizliğin
Kimsesizim belki hiç olmadığım kadar
Ve ezelden beri
Vuku bulan onca soru.
Tırnaklarımla eşelemiştim oysa bir ömür boyu
Kazıntıyım biraz
Debelenirken kursağında yalnızlığın
Hükümsüzüm bir o kadar
Doğduğum gün
Silmişler sicilimi.

Yankılanan onca gürültü
Kuru kalabalık içinde onca yankı
Kendileri bile bihaber
Kimine göre koca bir sanrı
Kabul etmedim ki yenilgiyi
Mecburum sürdürmeliyim mücadeleyi
Yakınımda ve en derinimde her daim
Kâinatın ve varlığımızın tek tecellisi.
Gönüllerin tacı
Silen yüreklerdeki onca kiri pası.
Emanet bu can
Emanet ne varsa
Ruh, akıl ve vicdan
Dinmese de efkârım
Binlerce kez meylederim aslıma
Çoktan terk eylemişken yalanı, inkârı…