Toprak kadar sakin bir o kadar buğusuz gözler
Gece demlenmeye çekildiği Ay eşliğinde
Ve ruj izli bardağın yalnızlığını bir bilsen
Oysa yanıktı karagül bam telinde notalara
Bir bilsen ne çok bekledi yakası açık küfürler

Gel gör iç odaları yangınlara nasıl peşkeş
Yoksa hırpalanmışlıklara demirbaş mı
Aşk insanda nadasa bırakılmalı ki
Ekildiğinde sevgiler bire bin vermeli umutla
Bir bilsen neye sebep olduğunu bedenin

Yok uykusu varken sen yatağında gözlerimin
Çekiyor ağrısını kasıkların baş yastığım
Gölgemi kalem parm/akla duvara çiziliyorum
Vakitsiz ağlayışını ç/alarak ışık diye bebeğin
Bir bilsen yokken ruhun çalım atışını odamda

Ve gelişin yokluğuna inatla merhem yalnızlığa
Her daim sözleri dobra gerçek kelimelerin
Gözferleri sönük mağrur kahpe ba/kışlara
Aldırasım yok sırtım dönünce anda gülüşüne
Hüznü İstanbul’a bürünüşü ondan sessizliğimin