Anlamalıydım
Kendimi avutmamalıydım
Nafile yere umut bağlamamalıydım
Ruhumun hicran damlalarını
Yine sessizlik içinde sinemde yaşatmalıydım

Ne garip bir insanım
Demek ki muhabbete susamış canım
Ruhumu okşayan, hislerimi yumuşatan
Kalbimin hassasiyetini anlayana evet, açığım
Kalan yolda ne var, heves vicdanı yorar, sabırdır azığım

İnsan gönlünü açmamalı
Sırrın hikmetiyle yol almaya adanmalı
Her nefesi dost sanmamalı, böyle zehaba kapılmamalı
Beşeri münasebetler dışında hevese bulaşmamalı
Muvazene içinde bulunmaya azimetle sarılmalı

Aslında samimiyet eftaldir
Lakin takdir edecek olan bilmem ki kimdir
Zan ve şüpheler ruhu ve zihni yoran vehimlerdir
Lakin kul hak ve hukukunu bilmelidir, kendini esirgemelidir
Hislerine kapılıp her nefesten samimiyet beklenmemelidir

Beşer insan olmalı, sonra kul
Kul, dostluğa adanmalı, emanete sahip çıkmalı
Ahdin ve vaktin mizana ram olduğunu asla unutmamalı
Dünyalaşmak adına sefilliğe ve kepazeliğe bulaşmamalı
Sıratı müstakim üzere vaktini dolduran can olmalı

Artık demek ki çok yorulmuşum
Hislerimden emin olmayacak kadar güvensizdim
Can, dost dediğim nefeslerden emin olmayan fakirdim
Hala nasihate muhtaç olan gariptim, yaşlı bir nefestim
Bundan sonra ziyadesiyle dikkat ederek, sukut etmeliydim

Mustafa Cilasun