Gönül seyyah olmuş gezer ha,gezer
Duru durağı yok,uçarı gönül
Bazan doruklarda şaşkın güvercin
Konmaz enginlere,uçar ha gönül

Dipsiz kuyulara dalar su içer
Kurar hülyaları kendinden geçer
Serapla uyanır, seraba uçar...
Akıl-sır erşmez,haşarı gönül

Bazan deli boran, bazan toz-duman
Bazan bir yanardağ, bazan esen sam
Bütün çiçeklere bakan bahçevan
Her mevsim bahardır,yaşlanmaz gönül

Deryanın dibinde, aşkın yolunda
Uykuda uyanık, rüyalarında...
Ölçüsünü bilmez,olmaz tartıda
Ondalık kesirle bölünen gönül

Sevgi malzemesi, dili desteği
Hem ürkektir, kırılganlık mesleği
Adesesi yoksa görür kösteği
Öklenmez bir türlü,avare gönül

Yazmakla bitmez meziyetlerin
Kabul hazinesi tüm isteklerin
Bir çiçeğe Eh der, bin çiçeklerin
Hepsine Peh der kararsız gönül

Hep gönüller parça parça doğranmış
Sevgiyle birleşmiş, aşka bulanmış
Başka gönüllerde kendin aramış
Buldukça yozlaşmış,dizginsiz gönül

Nice umutları öldürdün bir bir
Ne yaşın bellidir, ne de bir esir
Hakkında yazılsa yüzlerce tefsir
Yine anlaşılmaz,doyumsuz gönül

Aldatmaya, avutmaya gelemez
Kırılmayı, incinmeyi sindirmez
Sarhoş gibi yaptığını bilemez
Kördür gözü derler,izansız gönül

Deli gönül defterlerin dürülsün
Ben ölürken,sen ki hala dirisin
Kırılgan tellerin,bir bir gerilsin
Kopsun bağlanmasın,sen de öl gönül

KÖMEN- Haydar Okur