Sarınca dünyanı kapkara duman,
Güneşe yaklaşmak istersin o an.
Çareden umudu kestiğin zaman,
Ölümü dilemek olmuştu duan

Aklıma geliyor dünü anarken;
“Şimdi uyumanın zamanı” derdin.
Yorgun kalbin cayır cayır yanarken,
Seni gece gündüz uyutmaz derdin.

Bir masal gibisin; bir var, bir yoksun
Umudu, ararken yitirdin gittin.
Bizi bırakarak anadan yoksun,
Bütün dertlerini bitirdin gittin.

Ağıt yakamayan dillerimizle
Ağladık, ağladık, sıcakken yara
Sevgiyle tuttuğun ellerimizle
İndirdik korktuğun karanlıklara.

Kimse üzmemiştir seni ben kadar
Geldim de bana ses vermiyor kabir
Kim benim derdime yanar sen kadar
Şimdi kime desem derdimi bir bir

Bu gün kırkın oldu okunur mevlit
Bizimle birlikte ağlar odalar
Kim dedi ki sana, böyle çekip git
Gönlüm hasretinle hayale dalar

Coşari! Her ölüm birazcık erken
Her erken ölümle şaşkınlaşırım
Sen benden gün be gün uzaklaşırken
Ben sana gün be gün yakınlaşırım

İbrahim COŞAR