Henüz güneşi görmeden yosun gözlerim
On yedisinde bir lal hilale uyanırken
Poyraz yaylasında tanıdım onu
Deli rüzgâr eteğinde er küheylan
Bin mah misali doğdu günüme
Zemheri de coştu yiğitlik türküleri
İda’nın eteğinde halaylar kuruldu namına
Davullar başladı çalmağa sarı zeybek heyy..
İşte meydan
Ne de Cabbar yaratmıştı onu Mevla’m
Hangi anadan hangi babadan
Varsın olsun başka din libasından
Ne önemi var sevmiştim yiğidimi
Aha şu candan…
Tekledi tek sekti ve kurşun sus/tu
Tam da o an da
Bir ala beden bedenimden koptu
Küller tozuttu Yasemin çiçeklerine
Hani demem o ki ne vaktiydi ne saati
Lakin dur diyemedik ölüm denen merete
Sormam mı neden niçin sen bre Cabbar…
Daha aşkımıza isim koyacak
Bebeğimiz gibi besleyip büyütecektik
Sonra sen ve ben
Beyrut’a bir daha hiç dönmeyecektik
Ne tez koptun sevgili koptun benden
Koptun gün görmemiş mevsimlerimizden
Nasıl da muhtaçtım şimdilerde sana
Ama hiç kimselerin değil umurunda
Tek kudretim olan ellerini ellerimden
Acımasızca söküp aldılar
Yüreğimin sevdan ile yanan mabedinden
Alevler durmaksızın yol aldı Asuman’a
Heybetini ağaç kökü gibi mezarına koydular
Zalimdi o gece zalimdi olanlar/ an/lar…
Türküsü hala kulağımda çığırır bre yarrr
Ağla Yosunum...