Çocukluğa özlem var, içimde hep
Çünkü onlar insan sevgisiyle dopdolu
Ağlayanı bir busecikleriyle ya da
Bir gülücükle güldürüp, dünyaya döndürürler
Ya biz, gırtlak gırtlağa gelmişiz
O senin, bu benim kavgasıyla
Neyi bölüşemiyoruz ki
Zaten dünyamız parsellenmiş
Boğuşsak yine payımıza bir şey düşmez
Güçlüler alırlar yine pastadan payı
Bize yine kullanılmışlık kalır
Geçmişte olduğu gibi!
Ne olur çocuklardaki sevgi filizi
Kırılmasın, sonsuza kadar solmasın
Ne olur onlar boğuşmasın
Kavgasız bir dünya kursunlar
Çocuklar oyun parkında
Büyükleri ibadethane de kurşunlanmasın
Onların dünyasında
Birileri onları boğuşturup
Silah satmasın, istilâ etmesin ülkeleri
Sevgi çiçekleri ebediyete kadar
Nesiller versin, bozuk çıkmasın tohumları
Sevginin olmadığı bir dünya
Bizim dünyamız misali olur.
Ne olur artık burunlar kanamasın
Petrol hırsızları kullanmasın insanları
Çocuklar içindeki sevgiyle kurşunlanmasın.
Yeşersin sevgi filizleri.
Karabatak gibi çırpınıp kalırlar değilse…
Dinsin artık gözyaşları, sevgiyle bakışsın.
Yetmez mi ana-babaların gözyaşlı matemleri.

– 13/05/2007