Bir insana tüm kelimeler,şarkılar ne zaman anlamlı gelir?
Ne zaman tüm şarkıların kendisi için yazılmış olduğunu,
Tüm şairlerin sanki onun için yazdıklarını düşünür?

Hüzün çöktüğünde bir kalbe,
Sensizlikten daha fazla yalnızlığı hissettiğinde,
Kalp atışlarını duyduğunda odanın derinliğinde,
Gözlerini kapatınca tek bir yüz belirdiğinde hayalinde,
Ve bu düş’ün asla düşmesini istemediği bir anda..
Bir ’Allahuekber’ kulaklarında,
Sabahın üçünde...

...
Ben oldu oldu,olmadı özlerim diyemiyorum içimde,
Zaten hep özlüyorum,ama kendimce,
Sönmüyor bu yangın bu bedende,
Geldim işte sana tüm benliğimle.
Ne kadar uzaklıktasın ki bu kalbe,
Şairin dediği gibi;
Bir adın? Bir adım? yeter mi seni bana getirmeye?

Aklım başıma gelmiyor seni göreli,
Sonra alıp başını sana gideli,
Kendime bir yer edinemiyorum senden başka.
Kalbim bir yer edinemiyor senden başka.
Sanki tüm şarkılar seni anlatıyor,
Tüm şairler benim ruh halime bürünmüş de,
Yine de dökülmüyor aradığım cümleler...