Sanma, zaman aktıkça sancılarım dinmekte
Yokluğun, her zerreme perde perde inmekte

Nereden bileceksin hasretin hiddetini
Beni yerle bir eden depremin şiddetini

Bakışım ürperiyor, sensizlik dokundukça
Yaralı bir tebessüm, yanağıma kondukça

Yüreğim kuş misali kafesinde çaresiz
Öyle garip, tutuklu, öyle masum ve sessiz

Kırıldı tüm kabuklar, yaralar kanamakta
Düşlerim can veriyor, sahipsiz bir hamakta

Nefesimde mayınlar patladı, patlayacak
Göğsüm orta yerinden çatladı, çatlayacak

Kapılar birer birer yüzüme kapanıyor
Yüzüm avuçlarımda cayır cayır yanıyor

Kimsesizim, hederim, ruhum çöl kadar kurak
Tek bir damla mutluluk, yıldızlar kadar ırak

Keder yüklü gemiler limanıma varmakta
Güneş kayıp, ay firar, gökyüzü kararmakta

Gözlerimin önünden kayıp gidiyor yüzün
Sonrası kapkaranlık, sonrası katran hüzün

Çırpınıyor gülüşüm, yerin en dip katında
Tarumarım, viranım, hüzün kâinatında

Dallarım kırık dökük, yorgun, bitkin, bedenim
İnan, yaşamak için kalmadı tek nedenim

Buruk bir güz mevsimi öpüyor gözlerimi
Sarı, solgun yapraklar örtüyor üzerimi

Kış biter, bahar gelir, aşk geçer sanma sakın
Sen yoksan, umut yoksa, bil ki kıyamet yakın

S.U.

Serkan Uçar

06.06.2014