Yenik düştüm . . .
Seni içimden terkediyorum!
…
Beklemekle olmuyor,
Anlamsızlaşıyor bu aşk gittikçe. . .

Çünkü yoksun,
Çünkü gelmeyeceksin!

Ne kadar dayanabilirdi ki bir yürek ;
Bu acımasız ayrılığın intihar yüklü imtihanına…

Ben ne kadar sevilecekse o kadar sevdim!
Buraya kadar!

Artık sana vaad edebileceğim bir aşk, bir yürek yok!
Ismarladım kendimi başka bir yürek mahzenine . . .

Çünkü ; ben seni ararken, kendimle kalıyordum her defasında,
Kalabalık cümlelerin yalnız kentinde!
Gizli öznen olamadım bir türlü!

Anlıyordum biteceğini ,
Yolun sonu görünüyordu,
Vakit gelmişti,
Ve sen en muhtaç olduğum zamanda
"Yolcu yolunda gerek !" dedin,
Ve yüreğimin koridorlarında yapayalnız bıraktın beni!

Ben "Aşk" dedim!
Sen "hayır" dedin!

Ben "seni…" dedim!
Sen "sevme" dedin!

Sen "ayrılık" dedikçe;
Ben ölümü hatırlardım,
Sen "ölüm" dedikçe,
Ben "gidişini anlardım" sevgili . . .

Şimdi Öldürdüm içimdeki seni,
Senin beni öldürdüğün gibi . . .

Artık her durak,
Her pastahane köşesi,
Her sinema bileti hatırlatır seni bana!
Çünkü sen çok ucuza gittin!

İnşa ettiğim ne varsa, her tahayyülümü yıkıp,
Yeniden temel attırdın!

Yeniden şekil verdim aşka,
Toparladım talan olmuş gönül bahçemi,
Yeni bir aşka yelken açtım . . .

Son geceydi ;

‘ Seni seviyorum ‘ dedin,

Ve ben o gece ; seni içimden terkettim!