Bu hayatta sevmek, her kese nasip olmuyor.
Sevilmek ve sahiplenmek ise eskidenmiş.
Yüreklerde yanan ateşi rüzgar körüklüyor.
Meğer şimdilerde rüzgarın aldığı yol, eskilerin binde biriymiş.
Vurup, kırıp, parçalayıp bedenimize zarar vererek,
Sevdiğimizin ismini kolumuza kazıyoruz.
Yağmurun altında ıslananı ve gözünden yaş akıtanı çok seviyor sanıyoruz.
Bu devirde sevgimizi böyle ifade ediyoruz.
Nerede o eski aşlar, nerede o tebeşir tozu yutan saf yürekler.
Nerede o mendillere yazılan sözcükler.
Şimdi sözcüklerin yerini klavyeler aldı,
Konuşan kimse yok sadece tuhaf ‘’enter’’ sesi.
Aşklar artık sosyal medyada itiraf ediliyor.
Birisi ‘’ilişkim var’’ deyip, gelecek yorumları ve beğenileri ekran başından takip ediyor.
Anlayacağınız ‘’hayırlı olsunlar’’ hiç bitmiyor.
Bizler ise hayrını gördüğümüz hayallere dalmakla yetiniyoruz.
Nerede o eski aşklar,
Nerede o kirlenmemiş yalansız bakışlar.
Nerede…